KUANTUM VE SONSUZLUK

17 Kasım 201903 Ocak 2020 Osman Çakmak

Prof. Dr. Osman Çakmak

Zaman, adına ömür dediğimiz doğumdan ölüme kadar geçen ve bir nabız gibi atan “anların” arka arkaya dizilmesi mi? Veya saat ve takvim cinsinden bir şey mi? Her ne anlama gelirse gelsin, bizleri ihtiyarlatan ve ölüme doğru sürükleyen zamanın taşıdığı sırlar en fazla ilgimizi çeken konulardan birisi olmaya devam ediyor.

Çok küçüklerin dünyasına inme serüveninin başladığı 1930’ların başında, bilim adamları, artık maddenin ‘temel taşlarını’ bulduklarını sanmışlardı. Max Planck (1858-1947)’in 1900’de Kara Cisim ışıması üzerine çalışırken ışığın “kuantum” dediği enerji paketçiklerinden oluştuğunu bulmasıyla yeni bir dönem başlamıştı: Kuantum dönemi.

Planck ölçeği denen 10^-33 (10 üzeri -33) santimlik uzay kesitlerine kadar inildiğinde. maddenin bu kesitçiklerden geçen enerji enerji dalgalarından örüldüğü anlaşıldı. Yani aslında madde kum gibi tanecik temeline değil, rüzgar gibi dalga temeline dayanıyordu Taneciklerin sonunu getiremeyen kuantum fiziği, maddenin tanecik biçimindeki yapıtaşlarından oluştuğu fikrini değiştirmişti. Kuantum teorisine göre, maddenin temeli kuantum enerji paketlerinin titreşimlerinden oluşuyordu. Maddesiz, vücutsuz bir enerji denizinde yaşanan manyetik titreşimler halinde doğuyor; doğduktan sonra da biraz yukarıda fotonu ve diğer parçacıkları oluşturuyorlardı. Yerinde duruyor gibi, görünen her şey, hayal bile edemeyeceğimiz titreşimleri, fırtınaları, uçuşmaları saklıyordu.

Elektronun Sırrı

Elektronun Hareket tarzıyla ilgili ilk açıklamaları Danimarkalı fizikçi Niels Bohr yapmaya çalışmıştı. Acayip davranışları belirince de Broglie, dalga demeye başladı elektrona Bu açıklamalar pek kimseyi tatmin etmiyordu aslında. Erwin Schrödinger 1926’da, de Broglie dalga teorisini matematiksel denklemlere dönüştürdü. Bu hesapların uygulamaları hayli şaşırtıcı sonuçlar çıkarıyordu.. Elektron gibi tüm küçük cisimlerin davranışlarını, yeni keşfedilen “kuantum dalga denklemleri” belirliyordu.

Elektronun tavırları ile ilgili fizikçi Gerard’t Hooft’un dedikleri insana çok garip geliyor. . “Ancak elektronlar için durum tamamen farklı. Onların davranışı bir sır perdesi arkasında saklanmış gibidir. Öyle görülüyor ki elektronlar aynı anda değişik yerlerde bulunabiliyorlar. Elektronlar sanki bulut gibi, dalga gibi davranıyorlar. Bu hiç de ihmal edilecek bir şey değil. Yeterince hassas deneyler yapılırsa, tek bir elektronun, birbirlerinden oldukça uzak yörüngeler üzerinde aynı anda hareket ediyormuş gibi davrandığı gösterilebilir.”

Sonra alışılmış kavramlar, yani bir X ya da Y noktasında bulunmak yerine elektronun “durumundan” söz etmenin daha doğru olduğuna karar verildi. Yani, yalnız “X” ya da “Y” durumunda da bulunabilirdi elektronlar.. Bu, bir çok yerde aynı anda bulunabileceği anlamına geliyordu elektronların. Zaten hassas deneylerle birbirlerinden oldukça uzak yörüngeler üzerinde aynı anda hareket ediyormuş gibi davrandığı belli oluyordu elektronun. Buna “kuantum dalga denklemleri” dedik.. Madde ise, aynı anda nasıl “farklı” yerlerde gözleyebiliyorduk.

Evrende ve çevremizde neye bakarsak, akla gelebilecek her şeyin element denen atomlardan kurulu olduğunu görürüz. Elementlerin hepsi de proton, nötron ve elektron üçlüsünden meydana gelir. Daha altta ise kuarklar var. Bunların altında ise leptokuarklar bulunuyor. Neticede kuvvet alanları, gravitino, rişanik bozon, fotino, gluon, süper simetri parçacıkları ile tek noktaya iniyorlar. Böylece, kendisini maddede dört farklı kuvvet halinde ortaya koyan madde ötesinin kapısına dayanılıyoruz. Varlıkların temelde tek bir özden oluştuğu, atom altı dünyada çok daha belirgin hale geliyor.

Hilbert Uzayı

Evrenimiz Planck uzayıyla küçülmekte daha doğrusu enerji –kuant dünyası Planck uzayı ile sonlanmakta idi. Ama bu bitişten sonra yeni bir uzayla karşılaşmaktayız. Planck’ın altında bu mini-mini mekâna keşfedenin ismine izafeten Hilbert uzayı adı verildi. Hilbert Uzayı, evrenin en küçük aralığını ifade eder. Henüz keşfedilmemiş, bilinmeyen varlıkların mekanıdır. Hilbert uzayında sonlu sandığımız bir boyut, birden sıfırın ötesine (bir tünele) geçerek sonsuzlaşır. Burada artık kuant (madde) biter ve soyut madde başlar. Buradaki enerji de “sonsuz öz enerjidir” ve bu evrene kuantlaşarak, (uzayını büyüterek) çıkar. Atomun 10^– ⁴³ -10^-32 cm aralığında olup bitenleri bizlere Hilbert Uzayı açıklar. Teorik fizikçiler bu zaman aralığına”Kuantum Gravite” adını vermişlerdi. Soyut bir mekanı andırır.

Hilbert uzayına izafeten anlatılan özellikleri şu şekilde özetleyebiliriz: Bu uzayda, zaman ve bilinç gibi soyut boyutlar oluşur. Oraya evrenimizi teşkil eden Tardyonların (madde parçacıklarının) negatifi olan Takyonlar hakimdir.

Kuantların asıl özü Hilbert uzayında gizlenmiştir ve orada noktasal enerji paketçikleri değil; bir esîrî bütün olarak dururlar. Böylece merak ettiğimiz maddenin nerede bittiği ve ötesindeki soyut maddenin nerede başladığı sorusuna da cevap bulmuş oluruz. İşte bu sınır David Hilbert tarafından bulunan Hilbert uzayıdır.

Süper Uzay

Tabi merak edilen Hilbert Uzayının daha altında ne olduğudur. Bilim Hilbert uzayının altını da sorgulamış oradan “Süper Uzaya” ulaşmıştır. Sıfırdan küçük, tek boyut, tekillik bölgesi olarak düşünülür burası. Burada her şey hem gerçek hem sanaldır. Süper Uzay, kıpır kıpır kaynayan bir dinamiktir. Bu bir kuantum vakumunun topolojik durumunu ifade eder. Süper uzay, bir okyanusun üzerindeki köpükler misali tüm evreni bir dantel gibi işler. Işın-dalga boyutun frekanslarını birbirlerine göre var kılarak tüm maddesel yapıyı meydana getirirler

Fizik denklemleri bize zamanın küçüle küçüle en küçük zaman aralığı olan 10^-43 saniyelik dilimine kadar küçüleceğini ve artık bu değerden de daha küçük bir zaman aralığının evrende bulunamayacağını haber verir. Evrenin yaratılmasının en başında yani 10 üssü (-43) saniyenin altında [mesela 10 üssü (-10000) saniyede planck ölçeğinin trilyarlarca kez daha] zaman öyle küçüktür ki, bu boyutta artık mekan boyutları yerine soyut uzayları, sıfırdan küçük sayıları kullanmalıyız. İşte bu mesafenin altında kalan Süper uzayın açıklamasını John A. Wheeler yaptı ve bu uzayın malzemesi ve dolgusu “Kuantum köpüğü” nü önerdi. Kuantum köpüğü Planck mesafesi çapında (10 üssü -33) soyut ile somut arası sınırda Planck çapında bir malzemedir ve evren bu dokudan meydana gelmiştir. Buna göre “kuantum köpüğü” evrendeki maddenin en temel birimi olarak karşımıza çıkmaktadır.

Diğer taraftan evrenimiz, yaradılış patlamasına (Bigbang) dönersek, maddenin yaratılış serüveninde bu köpükle karşılaşmamız gerekir. Yaratılışta iki tip muhteva ve tutarlılıktan söz edilir. Birincisi, maddi cisimler, ikincisi göremediğimiz kuvvet alanlarıdır. Büyük patlamada açığa çıkan toplam enerji varlıklar ve alanlar olarak ikiye ayrıldı. İkincisi, yani alanlar, sanal evreni (soyut evreni) oluşturdu..

Evrenimizin dört temel kuvveti “big bang”sırasında bitişik ve tek kuvveti. Bu tek parçacık, soğudukca ufalandı, super simetrik parçacıklara ve geonlara ayrıldı ve Süper uzay meydana geldi. Aslında 11 boyutun var olduğu ve her şeyin ondan yaratıldığı kabul edilen süper simetri parçacıkları kadim esir anlayışı ile de bir uyum sağlamaktadır. Böylece ilk yaratılan ve her şeyin ondan yaratıldığı kabul edilen süper simetri parçaları yani esir maddesi dolayısıyla sadece süper simetri parçalarından meydana gelen Süper Uzaydır.

1933’lerde Fritz Zwicky galaksileri gözlerken, galaksilerin göründüğünden on kat daha kütleli ve ona eş değerde hızla seyrettiğini keşfetti. Galaksiler görüldüklerinin on katı kadar görünmeyen “karanlık madde” vardı. Halen, karanlık maddenin tam olarak ne olabileceği konusunda çok çeşitli görüşler vardır. Bir grup bilim adamı ise, karanlık maddenin, evrenin başlangıç dönemlerinde oluşmuş, bize garip gelen niteliklere sahip taneciklerden oluştuğu kanısında… Evren genişlerken karanlık madde birbiriyle etkileşmeye girişti ve kütlesini kazanmaya kenarlardan açılarak yeniden bağlanarak anafor hareketleri yapmaya başladı. Bu olaya “Süper Uzay Topolojisi” denilmektedir.

Süper uzayda kuantlar noktalar halinde değil sonsuza dek uzayıp giden iplikçikler halindedir. Buna “Süper Sicim” durumu denmektedir. Çoğu matematiksel olarak ispatlanan bu görüşler, evrenimizin “dışında” “soyut” kaldığından sınanamamakta ve denenemektedir. Bu yarı soyut mekan “0” vektörüdür ve aynı zamanda da Hilbert Uzayının merkezidir.

BU açıklamaların ışığında Süper uzay, evrenlerin, varlıkların içinde yeşerdiği geliştiği bir tarla olarak düşünebiliriz. Çünkü orada her an hareketli tünellerden her türlü şey başlar, biter ya da yeniden kurulur. Evrendeki sonsuz ihtimalin tamamı burada yer alır. Nasıl insan hayalinde her türlü şekli, modeli, düşünceyi kolayca oluşturabiliyorsa süper uzay da evrenin hayal dünyası gibidir. Her şey önce orada oluşturulur. Eğer her şeyin orada bir misli ve yansıması oradadır. Bu evrende her şeyin örneği oradadır.

İlgimizi çeken nokta Süper Uzaya izafeten bulunan ve yüklenen görev ve özelliklerin, yedi alemden birisi olan “misal alemi” ne karşılık gelmesidir. Yaratılış sırlarına eserlerinde geniş yer veren alemdeki sırları Kuran’ın ışığında keşfeden Bediüzzaman’a göre misal alemi kâinatta cereyan eden her olayın, her sevap ve günahın şekil giydiği bir âlemdir. Hem ruhlar alemiyle hem de şu görünen alemle ilgisi bakımından bir köprü alemdir. Nur Külliyatında insan hayalinin bu âleme misâl olabileceği nazara verilir. Hayalde her şeyi kurabildiğimiz gibi misal alemi de kainatı doldurup her şeyin oluşturulabildiği bir alem olduğu vurgular. Misal alemi, madde alemini mana alemine bağlayan bir köprü olarak niteler. Berzah kelimesinden anlaşıldığına göre, nasıl toprak sudan daha katı, taştan daha latif ise, âlem-i misâl de şu görünen âlemden daha latif, ama ruhlar âleminden daha kesiftir.

Alemi misalin insandaki bir yansıması hayal alemidir.Her gün uyku ile ışıktan bedenimizle misal aleminde geziyor, bu alemin her türlü şekle girmeye kabil özelliği ile rüyalar görüyor, yada bu alemin tüm alemleri ayna gibi yansıtan misalini bulundurduğundan başka alemleri de orada seyredebiliyoruz.

Mealen alacağımız Bediüzzaman’ın açıklamaları ile süper uzayın misal alemi olabileceği daha iyi görünmektedir: Ruhların şu alemde bedenlere misafir olmaları gibi, onların bu alemde giydikleri suretlerine benzer bir suretleri de misal aleminde hasıl olmakta, ortaya çıkmaktadır. Ruhlar aleminden gelen feyizler bu cisim alemine doğrudan değil alem-i misal vasıtasıyla ulaşıyorlar.

Buna göre insanın madde bedenine benzeyen ruh ile ceset arasında köprü “misali beden” bulunmaktadır (bknz. İkinci Beden Gerçeği, sayfa…). Kirlian fotoğrafı ile yada duru görü sahibi insanlarca gözlemlenen işte bu misali bedenler olduğunu söyleyebiliriz. Eğer süper uzay misal alemine karşılık geliyorsa, misali bedenlerin süper uzayla ilişkisini ve o yapıdan oluştuklarını düşünebiliriz. Nasıl toprak, su, havayı ilahi icraatına bir tarla ve ortam yapmışsa latif ve nurani varlıklar için de Süper uzay ortam oluşturmaktadır. Örneğin enerji ve ışın varlıklar için (örneğin ışın bedenimiz) bu ortamdan “beslenmekte” hayat ve can almaktadır.

Bediüzzamanın da dikkat çektiği “feyizler misal alemi vasıtasıyla gelmekte” ifadesi doğu mistik öğretilerini bina ettikleri hususların misal alemi ile ilgisini de hatıra getirmektedir. “Evrensel enerji”, “hayat enerjisi” ve “insan çakraları”, “meditasyon” gibi olguların esasen süper uzayla olan ilişkilerinin ve kanunlarının öğrenilmesi ve sözkonusu enerjilerin “düşünce” ile yönlendirilmesi ve kullanılmasıyla ilgili olduğunu söyleyebiliriz. Esasen “biyoenerji” ve “ruhsal şifa” olayları ve daha bir çok benzer hadiselerin misali beden – süper uzay (misal alemi) ilişkisine dayandığını düşünüyoruz. Ama ne varki İslami kaynaklı olan şifa, keramat ve feyz ile diğerlerini ayırt eden noktanın birisinde manevi boyutu ve ruh (takyon), söz konusu iken diğerinin sadece esirî ışın-enerji boyutundan ibaret kalmasıdır.

Takyonlar –

Hiçbir şey ışık hızını aşamıyor kabul ediliyordu. Ne varki Gerald Feinberg ve George Sudarshan bu kabulü sorguladılar. 1960 yıllarında ayrı ayrı yürüttükleri çalışmaları sırasında, aslında izafiyet teorisinin ”hiçbir şey ışıktan hızlı hareket edemez” demediğini fark ettiler. İzafiyet teorisinin dediği şuydu aslında. ”Hiçbir şey ışıktan daha hızlı hareket için gerekli ivme kazanma sürecini tamamlayamaz”. Konuyu daha iyi kavramak için Einstein’ın ışık hızı konusundaki sonuçlara nasıl ulaştığını hatırlayalım: Özel izafiyet, hareketli bir cismin kütlesinin, ivme kazandıkça kütlenin arttığını gösterir. Cisim, ışık hızına ulaştığında, kütlesi sonsuza ulaşır. Fotonların (ışık parçacıklarının) ışık hızında yol alabilmelerinin tek gerekçesi başlangıçta kütlelerinin sıfır olmasıdır. Diyelim ki bir uzay aracını ışık hızını aşması için itiyoruz. Ancak bu sonsuzdan da büyük kütleye sahip olması anlamına geliyor ki, açıkcası imkansız bir şeydir. Feinberg’ le Sudarshan şöyle düşünmüşler :” Diyelim ki, ışık hızının öte yanından yola çıkıyoruz , Yani bir cismi, saniyede 300.000 Km/Sn yapmak ve bu hızında ötesine geçirmek üzere, ona ivme kazandırma gibi bir mecburiyetimiz olmadığını varsayın. Zaten o hızda ya da daha hızlı gidiyor olsun kütle artışına sebep olan hızın kendisi değil, ivme kazanma süreci . Belli bir hıza erişme çabası, kütle artışı sonucunu veriyor. Ancak bir kez o hızı yakaladıktan sonra, kütle artışı söz konusu olmadan ebediyen yol alabilirsiniz”.

Bu söylenenlerin anlamı şu: Teorik olarak, ‘doğuştan’, yaratılışta ışık hızından daha hızlı bir varlıklar olabilir. Feinberg’ le Sudarahan, bu yeni parçacığa, yunanca ”süratli” yada “hayal” anlamına gelen takyon adını vermişler.

Evet, Kuantum mekaniği ile sonsuzluğa açılan kapılardan birisini Takyonlar teorisi teşkil etmektedir. (bknz“ Matematiğin Araladığı Sonsuzluk Kapıları, sayfa:…). Takyonlar teorisinin belki de en ilginç yanı ışık hızından öte varlıkları bilimin gündemine sokmasıdır. Buna göre varlıklar iki sınıfta (madde-cisim varlıklar, ışın-kuant türü varlıklar) değil, üç sınıfta mütaala edeceğiz. Işıktan hızlı, soyut özelliklerdeki takyonlar bitmeyen, azalmayan bir tür enerjiyi temsil ediyor. Kuran’ın işareti olarak Bediüzzaman 16. sözde varlıkları şu şekilde sıralar: (1) Madde, (2) yarı nurani (ışın-enerji –kuant), (3) nurani varlıklar.. Buna göre takyon türü varlıkların ruh ve melekler gibi manevi kaynaklı yaratıkları içine aldığını söyleyebiliriz.

Sonsuzluğa Kulaç Atan Çalışmalar

Bu vesile ile sonsuzluğun kapısını açan çalışanlardan bir kaçını burada anmadan geçemeyeceğim:

Philipp Cantor (1845-1918) matematiksel gerçekler bilim dünyasında büyük kabul görmüş ve “Sonsuz Serileri” ile sonsuz’un araştırılmasında çığır açmıştır.

Bernhard Riemann (1826-1866): Ünlü matematikçi evrenin “sonlu-sonsuz bir küre” olduğunu ileri sürmüş ve bunu matematiksel olarak ispatlamıştır. Modern teorik fiziğin kurulmasında, Einstein, relativite teoremlerinde, Rieman’ın yöntemlerini ve onun “evren modelini” esas almıştır.
.
DAVID HILBERT, Cantor’un Sonsuz Serileri’nin takviyeli formülleri ile, Yaratıcının sonsuzluğunu” araştırmış, soyut matematik uzay formüllerini ortaya koymuş sonsuz sayıda parelel evrenler olduğunu bulmuştur. Örneğin, bu evrenlerden biri, bizim dört boyutlu evrenimizin tam tersidir yani, zaman gelecekten geçmişe doğru akmaktadır. Diğerlerinde yine dört veya üç boyut vardır, ancak zaman yoktur. Bir diğeri, başka bir dört-boyut kümesidir, ancak zaman teğettir. Yine bir başka Hilbert Uzayı, 11 boyutludur ve aklımıza, hayalimize gelmeyecek cisimleri, canlıları barındırır.

JORGE LUIS BORGES , Dünya’nın sayılı birkaç “sonsuz ötesi” matematikçilerden birisi olduğu kabul edilir. Borges’in yoğun çalışmalar sonucu mutlak sonsuzun tanımı yapılabilmiştir…

GERALD FEINBERG “Bir enerji durumundan diğer bir enerji durumuna ışık hızı duvarı aşılarak geçilebileceğini” gösterir. Feinberg’in bulgularıyla, evrenimizdeki en yüksek hız olan ışık hızının, giderek artan bir hızla değil, ancak atlanarak geçilebileceği teorik olarak ispatlamıştır.

DAVID HILBERT, Cantor’un Sonsuz Serileri’nin takviyeli formülleri ile, Yaratıcı’nın sonsuzluğunu” soruşturmuş, inanılmaz soyut matematik uzay formüllerini ortaya koymuş sonsuz sayıda parelel evrenler olduğunu bulmuştur. Örneğin, bu evrenlerden biri, bizim dört boyutlu evrenimizin tam tersidir yani, zaman gelecekten geçmişe doğru akmaktadır. Diğerlerinde yine dört veya üç boyut vardır, ancak zaman yoktur. Bir diğeri, başka bir dört-boyut kümesidir, ancak zaman teğettir. Yine bir başka Hilbert Uzayı, 11 boyutludur ve aklımıza, hayalimize gelmeyecek cisimleri, canlıları vardır…

Mekanı, oturduğumuz oda; zamanı ise saat cinsinden bir nesne olarak tanıyor, kütle ve zamanı değişmez mutlak varlıklar zannediyorduk. Geçen yüzyıla kadar cisimler “hızlandıkça” zamanları “yavaşlayacağını” ve “genişleyeceğini” bilmiyorduk. Tam ışık hızıyla eşleşildiğinde ise “zamanın akışının” durduğunun da. Evet gelişmeler, ses duvarı gibi bir de “ışık duvarını” gösteriyordu. Işık hızına ulaşıldığında zaman ile eşleşilmiş olacak ve artık zaman durmuş olacaktı. Işığın hızı(saniyede 300.000 kilometre) aynı zamanda “zamanın” da hızı idi.

Zamanın sadece hıza bağlı olarak değil“ çekim gücü” ile de değişikliğe uğradığı ortaya çıkmıştı (genel izafiyet). Geçen yüzyılın başlarında gelişen Genel İzafiyet Teorisine göre, mevcut üç mekan boyutuna (en, boy, yükseklik) bir de dördüncü boyut olarak zaman eklenmeliydi.

Boyut bir yöne uzanımın ifadesiydi. Nokta bir yöne uzanamadığına göre boyutsuzdu. Çizginin tek boyut alanın ise, iki boyuta sahip olduğu mâlûmdu.Üç boyut hacimle ifade ediliyordu. Bu üçünü cetvelle ölçebiliyor, bunlara mekan -yer koordinatları- diyorduk. Ama dördüncü boyut olan zamanı nasıl ölçecektik?

Zamanı Anlamaya Götüren Çalışmalar

Zamanın mesafeler gibi bir mekan çizgisi olduğunun tesbiti 12. asra kadar uzanır. Bu gerçeğin ilk tesbiti ilk yapanın Cebir ilminin kurucusu Cabir olduğunu söyleyebiliriz.

Âlemde bazı şeylerin mutlak değer taşırken, bazılarının ise îzâfî olduğunu biliriz. Büyük küçük kısa-uzun, acı-tatlı ve hızlı-yavaş işte îzâfî değerlerden bazılarıdır. Varlıklar, Isaac Newton’la birlikte iki sınıfta bilimsel anlamda da ele alınmaya başlanmıştı. Newton’un ardından,iki bilim adamı Michelson ve Morley adlı ilim adamları “Esir” denen ortamı araştırdılar. Işık hızının ölçümüyle ilgili bir dizi deneyle uğraştılar.

Bunlar, “ışık hızının değişik” olduğunu düşünüyorlardı. Bu çalışmalar sonucunda, ışığın her yönde sabit ve değişmez bir değere, saniyede 300 bin kilometre hıza sahip olduğu ortaya çıkmıştı..

İşte bu, Newton’un aradığı sabitti ama, ne varki, Newton hayatta değildi. Newton’la birlikte fizikî dünyada büyük cisimlerin tabî olduğu kanun ve nizamname ortaya çıkarılmış madde gibi hareket ve kuvvetlerin de başıboş olmadığı apaçık kendini belli etmişti.

Newton’un zamanında ışığın değişmez bir hızla hareket ettiği bilinmiyordu. Işık sabit bir hıza sahip olduğuna göre artık her hareket ışık hızına göre değerlendirilebilir, ölçülebilirdi. Aynı şey zaman için de geçerli olmalıydı. Çünkü, zamanı ölçebilecek bir dayanak vardı artık. Işığın sabit bir hızda olması fırsatını yakalayan Einstein aradığı ele geçirmişti.

Evren devasa boyutlarda mücerret bir yapı. Bu gerçek Alman bilim adamı meşhur matematikci Gauss tarafından ele alındı.. Soyut evren’in nasıl bir yapı arzettiğini ise modellerle bir ölçüde başaran kişi ise, Gauss’un öğrencisi Riemann oldu.

Riemann’ın mücerret mekan boyutlarının zamana uygulanmasını ise Avusturyalı Hermann Minkowski yapacaktı. Matematikte hayalî sayılar dediğimiz “Mücerret ya da Kompleks” sayılardan olan √-1’i kullanan Minkowski zamanın yeni ve dördüncü bir boyut olduğunu matematiksel olarak da ortaya koydu. Minkowski Einstein’in lisedeki matematik öğretmeniydi.

Uzay kavramını Riemann’dan zaman kavramını da Lorenz ve Minkowski’den derleyen Einstein bunları uzlaştırdı. Sonuçta meşhur izafiyet teorisi doğdu. Evrendeki bütün hadiseler bu değişmez ışık hızına göre ölçüldüğü için teorinin adı izafiyet olmuştu.

Uzay ve zaman boyutlarını birbirine dönüştürmek yerine bir arada düşünmek fikrinden yola çıkan Einstein, evren denilen ortamın bir uzay-zaman örgüsü olduğunu ileri sürüyordu. Neticede ortaya çıkan Einstein’in uzay-zaman dört boyutlusuydu. Einstein’ın Genel Görecelik Teorisi’nin bilimsel olarak ortaya koyduğu bir husus şudur: Zamanın hızı, bir cismin hızına ve çekim merkezine olan uzaklığına göre değişir. Hız arttıkça zaman kısalır,yani daha ağır daha yavaş işleyerek sanki “durma” noktasına gelir.

Lorentz dönüşüm formülleri, bugün zamanı mekana bağlayan asıl izafiyet formülleridir. Zaman ve mekan bütünlüğünü Einstein’in öğretmeni Hermann Minkowski gösterdi ve mücerret boyut olan zamanı buldu. Minkowski, evrenin dört boyutlu olduğunu zamanın doğrusal bir sürekliliğe sahip bulunduğunu, geçmiş, şimdi ve geleceğin insan zihni tarafından ortaya konulduğunu açıklıyordu. Bu durumda, şuur dediğimiz insan idraki beşinci boyut olarak talep edildi. Buna göre şuur, bir mekan çizgisini izleyerek idrak edilen zaman diliminin bir gözlemcisidir. Evrenin esasını zihin-akıl-şuur dediğimiz beşinci bir boyut belirler, kavrar ve karar verir.

Zaman, beyinde saklanan birtakım hayaller arasında kıyas yapılmasıyla anlaşılmaktadır. Eğer insan hafızası olmasa, beyin bu tür yorumlar yapamayacak ve dolayısıyla da zaman idraki oluşmayacaktı. İnsan şuuru “uzay ve zamanı” kavramakta onlardan ayrılamamaktadır. Zaman algılayana bağlı, yani, îzâfî bir kavram olmaktadır. Zamanın îzâfîliğilini, rüyada yaşadıklarımızdan bir derece kavrayabiliriz. Rüyada gördüklerimizi, saatler sürmüş gibi hissetsek de, gerçekte her şey bir kaç saniye sürmüştür.

Kâinat’taki tüm olaylar arasında yer alan ve onları birbirine bağlayan “zaman” adlı etki olmasaydı, hayatı idrak edemez, kâinat dediğimiz büyük mekanı anlayamaz ve anlatamazdık. Uzay-zaman dört boyutlusu, ortak bir ölçme sistemi olarak beliriyor, et ve tırnak gibi birbirinden ayrılamıyordu. Anlamakta zorlanmadığımız husus ise onun ömür ile birlikte, kaza – kader olayını da yürütüyor, bir kader cetvelini andırıyor olmasıdır. Dolayısıyle kaderi gösteren bir ekran yada olayların dizildiği bir ip, şerit olarak karşımıza çıkıyordu zaman.

Boyut Olarak Zaman

Çevremizdeki mekanı görür,dokunur, ölçer biçeriz de ve “içinde” bizzat yaşadığımız halde zamanı neden görüp dokunamayız? Bu iki hadisenin farklı tarafı ise mekan denen yer koordinatlarının hareketsiz ve durgun olmasına karşı, zamanın “akıcı”, hareketli ve “görünmez” oluşudur. Bu yüzden olsa gerek zamanı kolayca idrak edemiyoruz.

Zamanı kolayca kavrayamayışımızın bir nedeni de mekan boyutlarının sabit ve müşahhas olmasına karşılık zaman boyutunun bildiğimiz fizikî varlık (madde) sınıfına dahil olmamasıdır.

Zamanın bir boyut olduğunu basitçe nasıl kavrayabiliriz? Bir yerde buluşacağımız kişiye “zaman” randevusu vermezsek, sadece mekanı belirtmemiz yeterli olmayacaktır.

Havada giden bir uzay aracında meselâ bir helikopterde olduğunuzu düşünelim. Yer koordinatlarını yani enlem, boylam ve yüksekliğini belirterek, konumunuzu bildirirsiniz. Ancak o anki zamanınızı, tarih ve saatinizi de belirtmek zorunda kalırsınız. Aksi halde bu bildirimi pratik hayata sokmak mümkün olmaz. Bunun için, uzay-zaman dört boyutlusu ortak bir ölçüm sistemidir. Et ve tırnak gibi birbirinden ayrılamazlar.

Şu halde zaman bir saat meselesi değildi. Aksine; boy, en, derinlik gibi bir boyuttu. Neden zamanı idrakte zorlanıyorduk? Bunu göz idrakimizin üç boyuta hassas olması ve diğer boyutlara hassas olmaması ile açıklayabiliyorduk. Bizler 4. boyut olan zamanı idrak edemiyorduk. Tıpkı bir çok canlının derinlik boyutunu algılayamamaları gibi. Bazı hayvanlar çevrelerini fotoğraf gibi, iki boyutlu görüyorlardı. Hatta bir çoklarının âlemi siyah beyaz görmeleri gibi biz de diğer boyutları kavramakta zorluk çekiyorduk. İnsanlar duyguların en gelişmişi ile donatılmış olmalarına rağmen duyguları ve duyularının bir sınırlılığı herşeyi idrak etmemizi engelliyor.

Zamanın öteki boyutlara uyumu,yani onlarla orantılı olması ise onun boyut olduğunun başka bir göstergesidir.

Zaman, uzay boyutlarına paralel olarak süreç itibariyle büyür yada küçülür. Balinalar ortalama beş asır, İnsanlar 60-70 yıl, mikroskobik böcekler iki gün yaşarlar. Güneş ve evrenin ömrü ise milyar yıllarla ifade edilir. Bunlar makro alemdir. Nihayet derecede küçük olan atomaltı parçacıkların dünyasında ise milyarlarca yıl yerine milyarda-bir saniyeler “ömür” oluverir.

Atomaltı taneciklerin bir kısmının ömrü gözlenemeyecek kadar küçüktür, ve bu sebepler onların parçacık değil, rezonans olduklarına hükmederiz. Atomaltı ölçekte mekan küçülmesiyle birlikte buna uyum gösteren bir “zaman küçülmesi” doğar. Bu da zamanın bir boyut olduğunun bir başka isbatıdır.

Evren uzay-zaman örgüsüdür. Uzay bize 3 boyutlu gibi gözükür. Zamanı bir kenara bırakalım; halbuki uzay denen mekanın da 3’den fazla boyutu vardır. Mekanın dördüncü boyutu ne anlama gelir? Bunu anlatmak bir yana, sezgiyle, hayalde canlandırmak bile çok zordur. En, boy, ve yükseklik mekanın üç boyutunu teşkil eder dördüncü bir boyut ne olabilir? “Tünel” diyoruz ama bu üst mekan boyutunu kavramak kolay olmayacaktır. Bir şeyin a (uzunluğu) a² (alanı), a³ (hacmi) ise, a⁴ nedir?

Uzayı bir düz kağıt gibi kabul edersek, bu kağıdın derinliği yoktur. Yani kağıdın sadece yüzeyi vardır. O esnek kağıdı isterseniz külah yaparsınız “Schwarzschild Hunisi” oluşturursunuz, isterseniz küre yüzeyi gibi yuvarlatırsınız “Riemann Uzayını” elde edersiniz.Daima kağıda yapışık bulunduğuna göre bu kağıt daima iki boyutlu kalır. 3. boyutu ancak bir derinlik oluşturduğunuzda, yani kağıdın altına ya da üstüne inip-çıktığınızda oluşur. Yoksa kağıt istediği kadar külah ya da başka bir şey olsun, siz onun yüzeyinde olduğunuz sürece “iki boyutludur.”

Dördüncü mekan koordinatı olan tüneli anlamak zor olacağından, kavramayı kolaylaştırmak için, evrenimizi “iki boyutlu” yani düz bir levha, kağıt olarak düşünelim. Bu yüzey üzerinde kalınlığı olmayan fotoğraflar biçiminde insanlar olalım. Tıpkı bir gazete üzerindeki derinliği olmayan resimler gibi. Biz bu kağıt üzerinde her yöne gitmekte serbestiz; yani dört yön duygumuz vardır.

Fakat bu kağıt yüzeyinden hiç dışarı çıkamayacağımız için biz alt ve üst (yukarı ve aşağı) terimlerini hiç bilmeyeceğiz. Zaten söyleseler de bize inanılmaz gelecektir. Böylece 3. boyut diye hiç bir şeyden haberimiz olmayacaktır, sözlüklerimizde de “Yukarı, Aşağı” terimi bulunmayacaktır. Şimdi bizim 4. boyuttan haberimizin olmayışı da bunun gibidir.

Bizim kağıt evrenimizden yukarıda üç boyutlu bir cisim olsa, bu cisim, bizim kağıdımızı yararak geçip gitse bile biz onu yine üç boyutlu olarak görmez, sadece bizim evrenimizle kesiştiği şeyi görürüz. Örneğin bu bir küre ise, bir daire olan izdüşümünü onun, kesiti ya da gölgesi olarak görürüz.

Böyle üç boyutlu bir cisim, kesitini gördüğümüz için bize “iki boyutlu gelir. Hem de şaşırırız. Çünkü birden “var” olmuş olur. Eğer bizim kağıt evrenimizden geçen bir küre ise, onun enlemlerinin kesitleri kutuplardan itibaren giderek büyür ekvatorda en geniş daire olur ve sonra yeniden küçülen halka biçimi de öteki kutup noktasında kaybolup” aşağı geçer. Bizim biçimlerimiz sabit olduğu için, onun birden görünmesine, büyümesine-küçülmesine ve yok olmasına akıl almaz bir olay olarak bakarız. Tıpkı dünyamızda inanılmaz saydığımız bir çok paranormal olaylarda gibi…

Bizim dışımızdaki dört boyutlu bir cismin “üç boyutlu” gölgesi üç boyutlu mekanımıza düşer. Tıpkı bir kürenin çember görünmesi gibi, tünellerin uzunluğunu değil; kesitini görürüz.

Küre basit bir cisim olmasına rağmen bizi şaşırttığına göre, şimdi daha karışık bir biçim düşünelim. Örneğin bir vazonun gölgesini duvara vurduralım ve vazoyu çevirerek, değişik ve anlaşılmaz gölgeler oluşturalım. Duvarda yaşayan bir vesikalık fotoğraf, kendisiyle aynı düzleme düşen bu gölgeye ve onun değişmelerine hayretle bakacaktır, ürkecektir. Çünkü o boysuz insan, bizi ve vazoyu değil; sadece duvarın üzerine düşeni görmektedir. Onun için duvarı evrenidir, duvarın dışı ve arkası yoktur. söylesek de inandıramayız.

Bizler, tek bir uzay-zaman konusu içine sıkıştığımızdan hadiseleri, mekanın dar kalıpları içinde ve belli boyutlarda değerlendiriyoruz. Mesela en, boy ve yükseklikle anlatılmak istenen hacim-uzay kavramı, anlaşılır bir husustur. Fakat dördüncü boyut olan zaman, fizik ve relativite içinde yer aldığı halde boyut (mücerret) bir uzunluktur, madde ötesindendir. Beşinci boyut denen ve takyonlar teorisiyle açıklanan akıl-şuur ise, zaman gibi mücerrettir, maddi değildir.

Tünel süreci de bize böyle inanılmaz bir boyut görünmektedir. Evrende gördüğümüz her şey, çok boyutluların, üç boyutlu bir gölgesi ve izdüşümüdür. Aslında paranormal ve parapsikolojik terimleri ile ifade etmeye çalıştığımız fizik ötesi olay ve varlıklardan bize yansıyanlar böyle görünmektedir. Tünellerde ise (bizim üç boyutumuz dışındaki dördüncü boyutta saklı olan) yaratıklar, varlıklar vardır. Bunlar, ruha ve ruha ait duygular, yada melek ve cin gibi şuurlu varlıklardan bize ulaşanları bu kategoride değerlendirebiliriz. Eşyaların yerçekimine ters olarak havalanması ve meleklerin uçması gibi olaylar bize şayan-ı hayret görünür. Çünkü bunlar bizim tabi olduğumuz fizik kanunlarının dışında kalmaktadır. Oysa o nesneler beşinci boyuta (ya da evrenin dördüncü mekan boyutuna veya üçüncü düzlemine) havalanmaktadır.

İzafiyet Teorisi ve Zaman

Zamanın akış hızı, onu ölçerken kullandığımız referanslara göre değişir. Çünkü insanın bedeninde zamanın akış hızını mutlak bir doğrulukla gösterecek tabiî bir saat yoktur. Onun için değişik zaman tipleri söz konusudur. Rengi ayırt edecek bir beyin ve göz yoksa, renk diye bir şey olamayacağı gibi, zamanı gösterecek bir olay veya hareket olmadıkça bir an, bir saat ya da bir gün diye bir şey söz konusu olamaz. Nitekim bir çok hayvanın beyninde renk ayırma yeteneği bulunmadığından renksiz bir dünyada yaşar, bir çok hayvan da derinlik algılama yeteneği olmadığından iki boyutlu algılar.

Tek bir hâdisenin uzaklığımıza göre “ayrı ayrı” idrakini ele alalım. Meselâ Güneş’te vuku bulan bir patlama olayı, dünyada 8 dakika sonra, komşu yıldızda 4 yıl 4 ay sonra, uzak bir yıldızda 1400 yıl sonra ve komşu galakside yaklaşık üç milyon yıl sonra gözlenir. Astronomi biliminde, gök cisimlerinden gelen ışınlar yoluyla haber aldığımıza göre biz kainatın geçmişine bakıyoruz.

Görüldüğü gibi tek olay binlerce mücerret olay haline gelebiliyor. Buda zamanın müşahhas değil; mücerret bir boyut olduğu konusunda aklımıza bir pencere açmaktadır. Işık hızı karşısında başka şeyler îzâfî kalır. İşte îzâfîyet teorisinin bir anlamı budur.

Bir de cisimler hızlandığında mutlak sandığımız değerlerin değişikliğe uğraması meselesi vardır. Bir cismi meselâ bir insanı ışık hızının %99.9 u kadar bir hızlandırdığımızı düşünelim. Bunlar doğum tarihleri aynı olan, meşhur misâliyle ikiz iki kişi ile anlatılır genelde. Bu iki kişiden biri yerde, diğeri de bir uzay aracı ile ışık hızına yakın bir hızla yol almaktadır. Bu sonuncusu zamanı bizim zamanımıza göre 14 defa daha yavaş akacaktır. Bu demektir ki, o bir yıl yaşlandığında biz 14 yaş almış olacağız.

Değişiklik sadece bununla sınırlı kalmayacaktır. Işık hızına yakın bir hızla giden ikizin boyu yarı yarıya kısalmış olacaktır. Elindeki nesne bir metre iken 50 santimetreye inecektir. Ağırlığı üç misli artacak, 70 kilo ise 210 kiloya ulaşacaktır. Aslında sistem içindeki şahsa göre kendi halinde bir değişiklik yoktur. Her şey normal seyrinde gitmektedir. Çünkü içinde bulunduğu sistem de kendisi ile orantılı olarak parelel bir değişime uğramıştır. Evet olanlar budur ve gerçekten şaşkınlık vericidir.

Sistemi oluşturan atomların da boyları kısalmakta, kütleleri büyümekte ve zamanları yavaş geçmektedir, astronotumuz herhangi bir olağanüstülük sezmemektedir. Çünkü her sistem öteki sistemi kendi değerleriyle ölçmektedir. “İkizlerin çelişmesi” ni îzâfîyet teorisi “Bütün gözlemcilerin gördüğü gerçektir” biçiminde bir aksiyom ile uzlaştırmaya çalışır.

Özel izafiyetin bu aksiyomu tek bir olayın mesafeye ve hıza bağlı olarak her gözlemciye göre ayrı ayrı göründüğünü, gözlemcilerin çeliştiğini ve her gözlemcinin haklı olduğunu göstermektedir. Görüldüğü gibi zaman mutlak bir değer olmayıp, meydana gelen olaylara göre farklı algılanan îzâfî bir kavramdır.

Bununla birlikte zamanın îzâfî oluşu, saatlerin yavaşlaması veya hızlanmasından değil; tüm madde sisteminin atomaltı seviyesindeki parçacıklara kadar farklı hızlarda çalışmasından ileri gelir. Zamanın kısaldığı böyle bir ortamda insan vücudundaki kalp atışları, hücre bölünmesi, beyin faaliyetleri gibi işlemler daha ağır işleyecektir. Böylelikle kişi zamanın yavaşlamasını hiç fark etmeden günlük hayatını sürdürür.

Beynimiz belirli bir sıralama yöntemine göre işlediği için zamanın hep ileri aktığını düşünmekteyiz. Oysa bu, beynimizin içinde verilen bir karardır ve dolayısıyla tamamen izâfîdir. Eğer hafızamızdaki bilgiler geriye doğru oynatılan filmlerdeki gibi dizilse, zamanın akışı da bizim için geriye doğru oynatılan filmlerdeki gibi olacaktır. Böyle bir durumda, geçmişi gelecek, geleceği de geçmiş olarak algılamaya başlar, hayatı şimdikinin tam tersi bir düzen ortaya çıkacaktır.

Nasıl uzay maddî varlıkların muhtemel bir sırası, düzeni ise, zaman da bir bakıma olayların muhtemel bir sırasıdır. Ferdin yaşadıkları bize bir olaylar dizisi içinde düzenlenmiş görünür. Bu diziden hatırladığımız olaylar ‘daha önce’ ve ‘daha sonra’ ölçüsüne göre sıralanmış gibidir. Bu nedenle insan için bir “ben” zamanı vardır. Bu zaman kendi içinde ölçülemez. Olaylarla sayılar arasında öyle bir ilgi kurabiliriz ki, büyük bir sayı önceki bir olayla değil de, sonraki bir olayla ilgili olur.

Nobel ödüllü genetik profesörü ve düşünür François Jacob, “Mümkünlerin Oyunu” adlı kitabında zamanın geriye akışı ile ilgili şunları anlatır:

“Tersinden gösterilen filmler, zamanın tersine doğru akacağı bir dünyanın neye benzeyeceğini tasarlamamıza imkan vermektedir. Sütün fincandaki kahveden ayrılacağı ve süt kabına ulaşmak için havaya fırlayacağı bir dünya; ışık demetlerinin bir kaynaktan fışkıracak yerde bir tuzağın (çekim merkezinin) içinde toplanmak üzere duvarlardan çıkacağı bir dünya; sayısız damlacıkların hayret verici işbirliğiyle suyun dışına doğru fırlatılan bir taşın bir insanın avucuna konmak için bir eğri çizeceği bir dünya. Ama zamanın tersine çevrildiği böyle bir dünyada, beynimizin süreçleri ve belleğimizin oluşması da aynı şekilde tersine çevrilmiş olacaktır. Geçmiş ve gelecek için de aynı şey olacaktır ve dünya tastamam bize göründüğü gibi görünecektir.”(François Jacob, Mümkünlerin Oyunu, Kesit Yayınları, 1996, s. 111)

Zamanın Değişkenliği

Yarı-ömür değişmez bir fiziko-matematik kaide olduğuna göre ömürü saniyenin milyarda biri gibi (oluşmasıyla yok olması bir) bir takım hiperon kuantları, kozmik primer, sekonderler gibi kozmik ışınlar ya da parçacıklar Güneş ya da Ay’dan bize nasıl gelebiliyorlardı?

Böyle bir parçacığın uzaydan dünyaya hiç ulaşmaması gerekirken, dünyada bu parçacıklara rastlanıyor ve gözlenebiliyor!

İnanılmaz gibi gelen bu gerçek karşısında ilim adamları olayı “zamanın uzaması ya da kısalması” katogorisinde değerlendiremeye başladılar. Yani “yarı ömür” matematikî bir gerçek olduğuna göre değişen mekan dilimlerindeki zamanın akışı olmalıydı. Bundan da zamanın her yerde aynı hızla akmadığı anlamı çıkıyordu. Bu da zamanın mekanların katlarında farklı tesir ve yansımalara sahip olduğu, varlıkların ömürlerinin mekanın çeşitli taraflarında değişik olduğunun ifadesiydi.

Bazı ışın-parçacık türü nesneler vardır alemde. Bunların ömürleri belirlidir, sınırlıdır. Bunların yarı ömürleri o kadar kısadır ki onların ömürleri bir yıldızdan diğerine gitmeye vefa etmez. Mesela bir tür ağır elektron olan Pİ ve ETA mezonları bunlardan bazılarıdır. Yarı ömürleri öylesine kısadır ki milyonda bir saniye kadardır. Böylesine minnacık ömürlerine göre ancak birkaç yüz metre yol alabilirler. Peki bunlar güneş ya da diğer yıldızlardan dünyamıza kadar nasıl gelebiliyorlardı Bunun tek bir izahı görülüyordu: “zaman genişlemesi.” Eskilerin deyimi ile “bast-ı zaman”.İzafiyet teorisinden biliyorduk ki hızlanan nesnelerde zaman “genişleme” gösteriyordu. İlgili nesne daha “genç” kalmış oluyordu. “Zaman genişlemesi” roket ya da hızlı jetlerde de teyit edildi. Zamanın daha yavaş geçtiği, “ proton ve nötronların ivmelendirilmesiyle ve hassas ölçmelerle de (laser saatleriyle) doğrulanıyordu. İzafiyet teorisinin doğrulanmasında bunlardan daha iyi delil olamazdı.

Bu tür delilleri veren parçacıklardan birisi Muon adlı parçacıktır. Atmosfere giren kozmik primer türü ışınların, atmosferdeki oksijen, azot çekirdekleri ile çarpışmalarından hasıl olan bir yan üründür. Atmosferimizin yerden 30-60 kilometre yukarılarında oluşan muonlar, saniyenin milyonda biri kadar bir zamanda elektrona dönüşür aslında. Bu süre zarfında ışınlar (saniyenin milyonda biri) ancak 300 metre yol alabilir. Halbuki söz konusu muonlar bütün atmosferi boydan boya geçtikten başka denizlerin de üç metre kadar altında kendilerine rastlanmaktadır. Bu demektir ki muonlar ışığa çok yakın hızları nedeniyle zamanları genişlemekte, ömürleri 30 kilometre yol alacak kadar uzamaktadır.

“İkizler çelişkisi” adıyla anlattığımız idealize deneyde, hiçbir laboratuvar bize ışık hızına yakın hızları sağlayamadığından, zihnimizde yapacağımız bir fikir jimnastiği ile öz zaman kısalmasını daha iyi anlatabiliriz. Burada ikiz kardeşler söz konusudur. Bunlardan biri bizlerle birlikte dünyada kalacak, öteki ikiz ise ışık hızına yakın hızlarda giden bir uzay aracında astronotdur. Olanları birlikte izleyelim: Bu ikincisi yerdeki ikizinin “şimdisini” aşacak ve onun geleceğine geçecektir. Bu çelişki, ışık hızına yakın hızlarda saatin yavaşlamasından ve tam ışık hızında ise saatin temelli durmasından doğmaktadır. Esasen saatimizde mekanik ve elektronik bir arıza söz konusu değildir. Olay doğrudan öz zaman kısalmasıdır. Zamanın kısalmasına ilişkin matematikî anlatım, Lorentz’in dönüşüm formülünü uyguladığımızda daha da belirginleşir. Işık hızının % 87’si kadar bir hızla giden bir taşıt içindeki astronot ikiz, dışarıdan bakan bir gözlemciye göre iki kat daha yavaşlamıştır. Böylece yerdeki ikizin iki yıl yaşlanmasına karşın, astronot ikiz bir yıl yaşlanmış olacaktır.

Şimdi bu formülü ışık hızının %90’ı hızla giden bir taşıt sistemine uyarlayalım. Astronot ikizin zamanı yerdeki ikizinin zamanına göre on kat daha yavaşladığını görecektir. Böylece yerdeki ikizin her on yılına veya yaşına karşılık astronot ikiz, bir yıl yaşlanmış olacaktır. Aynı formülü ışık hızının % 99, 99’u bir hız için uyguladığımızda ise yerdeki ikizin her 18 yaşına karşın, astronot ikiz sadece bir yıl yaşlanmış olacaktır. Eğer bu yolculuk süresini bir güne, ya da bir aya çıkarırsak, dönüşte, astronot ikiz kendi ikizinin öldüğünü ve onun kuşağından torunlarının bile kendinden yaşlı olduğunu hayretle görecektir. Böyle bir yolculuğa çıkan astronot ikiz, asla kendi çağına dönemeyecektir. Yaşlanmanın yavaşlaması, bütün biyolojiyi de etkiler. Çünkü astronot ikizin kalp atışları, solunum ve öteki organizma mekanizmaları , yerdeki ikizine öre 70.000 faktör daha az işlemektedir.

Zamanın “Minkowski” matematiği göstermiştir ki zamanın uzayıp-kısalması; ömrün büyüyüp küçülmesi, boy-en-derinlik boyutlarına aynı oranda uyarlılık gösterir. Zamana ait ivme belli olmayıp, zaman akışı yeryüzünde, atomda, uzayda, farklı değişken ve esnektir; farklılık arzedebilir.

Bu gerçekle birlikte ortaya çıkan bir durum ise, çağ hesaplarımızın yeniden gözden geçirilmesi ihtiyacıdır. Esasen gök cisimleri ve yeryüzünün, canlıların ve insanlığın tarihi îzâfî ve kaba hesaplamalara, genelde basit ısı kurallarına dayandırıldığından (mesela galaksi ve süpernova soğuma süreleri gibi) ifade edilen sürelere inanmak zordur. İlk çağlarda canlıların devasa boyutları bize o çağlarda zamanın akışının farklı olabileceğini ihsas etmektedir. Boyutlar büyüdükce zaman boyutunun da diğer boyutlara uyum göstermesi biyogeometri kanunu olarak de belirlenir. Buna göre, o çağlarda canlıların uzun ömürlü olmaları kadar daha yavaş akan bir zaman keyfiyeti hem elde edilen bazı bilimsel ipuçları, hem de semavî kitapların işaretleri ile teyid edilmektedir.

Öklid’in vektör uzayında üç boyutlu uzay ile eş boyutlu zaman aynı şeyler olarak algılanmış, zaman için ayrı bir fonksiyon düşünülmemiş ve evren kararlı durağan olmaya zorlanmıştı. Oysa evren izafiyet uyarınca dinamik ve hareket halindedir. İzâfiyet yalnızca zamanın değil; kütle, uzunluk ise mekan kavramlarının da sabit olmadığını, sistemin ölçü değerine göre değiştiğini ortaya koydu. Böylece, zamanın mutlak olduğu ve evrenin her tarafında özdeş aktığı, tüm yaratıklar ve birimler için aynı ve yalın bir kavram olduğu anlayışı kökten değişikliğe uğradı. Bu öylesine önemli bir dönüşümdüki sonsuz uzayları ve farklı yaşama biçimlerini gündeme getirdi. Zamanın mutlak olmadığı, onun da yaratılmış olduğu ve özellikle de değişkenliği yüce kitabımız Kuran’da sözü edilen sonsuz yaşama biçimlerini (ebedi hayat) daha iyi anlama imkanı sunmaktadır. Bu gelişmelerin ışığında kolayca anlama imkanı bulduğumuz nokta ise zamanın yaratılmış olduğu dolayısıyla zamanın yüce Yaratıcısı için bir başlangıç ve son düşünülemeyeceğidir.